Translate

czwartek, 20 listopada 2014

Życie to nie bajka

Czytając mojego bloga myślisz pewnie, że jestem taka fit, wysportowana, zdrowa, pełna energii, do tego jeszcze wykształcona i zarabiam kupę kasy, bo przecież mieszkam za granicą i pracuję w swoim kierunku. No nie do końca. Po pierwsze staram się. Staram się przez całe swoje życie. A mogłam wybrać bardzo łatwą drogę

- licencjat z nauczania języka angielskiego (który mam), magisterka z tłumaczeń angielsko-polskich, dużo pracy i całkiem niezłe pieniądze jak na polskie warunki. Tak mogłam, ale wiesz co? Nie tędy droga. Zaraz po studiach wyjechałam do Irlandii pracować jako au pair. Wytrzymałam tak 8 miesięcy. Nie mówię, że było źle, bo jak na początek w obcym kraju to bardzo dobrze trafiłam. Pracowałam tyko kilka godzin dziennie. Dziecko miało wtedy 8 lat. Często miałam wolne, a zarabiałam więcej niż przeciętna au pair. Później z własnej, nieprzymuszonej woli dodatkowo pracowałam w McDonald's. Myśląc, że wrócę do polski odkładałam pieniądze i byłam szczęśliwa. Miałam pieniądze, kurs biznesowego angielskiego, nowe ubrania, nowych znajomych i imprezy. Wszystko było świetnie. Później poznałam kogoś. Zdecydowałam się zostać w Irlandii, z niezłą sumką na koncie. Niestety chłopak okazał się porażką, a pieniądze prysły. Zostałam sama, bez pieniędzy, nie wiedząc co ze sobą zrobić. W międzyczasie zaczęłam pracę w przedszkolu. No niby w moim kierunku by się wydawało... No nie do końca. Pracuję tam ponad rok czasu i bolą mnie ambicje. Jestem nieszczęśliwa. Nie z powodu pieniędzy, ale dlatego, że mogę zajść dalej, stać mnie na więcej. Miałam zostać nauczycielem, miałam uczyć w szkole, a co robię? Opiekuję się dziećmi. Żeby dostać się do Irlandzkiej szkoły trzeba znać język irlandzki, a co za tym idzie, nawet jeśli się nauczę to i tak pierwsze miejsce będą miały irlandki, czyli moje szanse spadły do zera. Przez ostatnie kila miesięcy chodziłam rozdrażniona, zdenerwowana, zdołowana i zamotana. Co mam zrobić? Wrócić do Polski? Pracować za 1300zł na etacie? Żyć do 10tego bo nie będzie mnie stać na normalne życie? Mieszkać z rodzicami do 40stki bo przecież o mieszkaniu mogę pomarzyć. Moja wypłata w Irlandii mimo, że nie jest spektakularna to stać mnie na normalne życie. Mam oszczędności, a nawet tydzień temu kupiłam sobie iphone 5s (za gotówkę, nie żadne zobowiązania miesięczne). I właśnie o to chodzi. Taka jest różnica między życiem w Polsce a Irlandii. Mimo, że nie jeżdżę Lamborghini to stać mnie na normalne życie, wyjścia do restauracji, kina i jeszcze dużo zostaje. Po wielu miesiącach borykania się z podjęciem decyzji zdecydowałam, że zostaję. Ale aby osiągnąć sukces i żyć na dobrym poziomie muszę zmienić profesje. Mam już plan. Mam zamiar zacząć kurs od marca. Na razie nie chcę mówić, niech to zostanie tajemnicą.
Podsumowując chciałam was wszystkich uprzedzić, że życie to nie bajka. Czasem wymarzymy sobie być kimś, na przykład tak jak ja nauczycielem, ale najzwyczajniej na świecie nie ma zapotrzebowania na ten zawód, więc nie ma co załamywać rąk, szukać wymówek typu: jestem za stara żeby się przekształcać, czy zwyczajnie nie dam rady. Dasz! Musisz tylko chcieć. Jeśli nie podejmiesz ryzyka nigdy nie dowiesz się co mogłaś osiągnąć. Najważniejsze, aby działać i iść do przodu. Ja wybrałam kolejny kierunek, który wcześniej rozważałam tylko jako hobby. Jest na niego zapotrzebowanie więc o moją przyszłość się nie martwię. Czeka mnie trzy lata ciężkiej nauki. Trzymajcie kciuki!



A co do zdrowego odżywiania- tak staram się, ale czasem po prostu się nie da. Co do fitnessu- ostatnio zapisałam się na siłownię, basen i różne zajęcia typu zumba, niestety byłam 2 razy przez 2 tyg ponieważ... jestem chora. Co do energii, nie- ostatnio nie mam jej wcale. Ciągle choruje i jestem zmęczona. To pewnie przez te rozterki życiowe.

9 komentarzy:

  1. dopiero teraz zauwazylam ze ty tez z IE :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Masz racje, do wszystkiego trzeba dojść samemu, a ludzie myślą, że tak wszystko łatwo przychodzi, że ktoś miał szczęście. Nieprawda, na to szczęście też trzeba zapracować.

    OdpowiedzUsuń
  3. Też kiedyś byłam w tym miejscu.
    Ba! Nawet czasem bywam. Ale jednak przychodiz taki moment, że pojawia się energia płynąca ze zmian - a te jednak niosą więcej sił. Których Ci życzę :)
    I oczywiście trzymam kciuki! :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Umiesz liczyć?! Licz na siebie
    Jak samemu się czegoś dokona, nikt Ci tego nie wypomni, nie zabierze, nie powie, że Ci pomógł. Oto chodzi w zyciu w każdek kwestii nawet FIT :)


    http://fitfunmamarun.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  5. Fajny pomysł na post! Ja od roku mieszkam w Anglii. Obiecałam sobie, że od TERAZ biorę się za angielski! Trzeba dążyć do swoich marzeń, celów :) Życzę Ci powodzenia.

    pajapaulina.blogspot.co.uk

    OdpowiedzUsuń